Mam pewną przypadłość. Dysponuję pamięcią psychopaty. Na podstawie skojarzeń potrafię odtworzyć niektóre wydarzenia i powiedzieć, co robiłam 8 lipca 2014 roku. Albo 19 grudnia 2017 roku. Stąd bez trudu i bez zaglądania w kalendarz mogę powiedzieć, gdzie byłam rok temu. Rok temu to wszystko się zaczęło. Sierpień 2018 to powrót, przeprowadzka, nowe życie, nowa ja. Z tej okazji chciałam napisać post podsumowujący. Miał on wyglądać mniej więcej tak: W pierwszym sezonie obserwowaliśmy, jak bohaterka powraca do miasta, które zna. Energicznie osadza się na nowo. Odnawia stare kontakty, wydeptuje nowe ścieżki. Popełnia te same błędy, ale tym razem mądrzejsza o nabyte doświadczenie, popełnia je z pełną…Continue reading Wrodzona wiotkość więzadeł

-Wiesz, chyba mam problemy z wątrobą… – zaczęła się rozmowa. -U mnie ostatnio też coś się dzieje. Nie trawię czosnku, budzę się o 2-3 w nocy. Chipsy jedzone po 20 to morderstwo dla żołądka. Ostatnio coraz częściej jestem świadkiem takich rozmów. Moich znajomych lawinowo porywają problemy zdrowotne i wciągają tematy medyczne. Wypadające dyski, odsłaniające się szyjki zębów, zgagi, niestrawności to tylko kilka haseł, które się przewijają. Coraz więcej osób w moim otoczeniu zaczyna gorączkowo dzielić się szczegółami chorób, niesprawności poszczególnych narządów i u jakiego był ostatnio lekarza. Krótko mówiąc – starzeją się i powoli rozkładają. Czasy, gdy można było…Continue reading Problemy zdrowotne są wśród nas

Dzisiaj sobota robocza. Korzystam z kilku wolnych minut przed 9 rano i decyduję się na kawę z Żabki, żeby przywrócić się do żywych. Nie wiem jak to działa, ale niezależnie od lokalizacji, za każdym razem, gdy wchodzę do Żabki, uderza mnie nonszalancja bijąca z okolic kasy. Tego nabywa się chyba automatycznie wraz z zaciągnięciem do pracy. Tym razem za kasą mężczyzna, ciemnowłosy, lat na oko ok. 30. Rozmawia zajadle na messengerze, ale jest całkiem spoko, bo gdy widzi mnie przy kasie, to przerywa. To ja mówię, poproszę kawę, on mówi 4,99. Gramy swoje role świetnie, on czy może być winny grosika, ja że tak, tak. Nie wiem, który wybrać kubek, więc pytam, odpowiada mi, wszystko jest super. W końcu…Continue reading Mała czarna

„Rzuć pracę i zostań blogerą” – mówili. Ja na to – „Oto jestem”. Może nie do końca tak to wszystko wyglądało i nie do końca właśnie taką miałam motywację, ale fakt faktem, jestem bezrobotna. Piękny stan, gdy można się skupić na rzeczach istotnych, pięknych i dobrych. Czyli głównie na leżeniu, skrolowaniu stron przeróżnych i zastanawianiu się, czym tym razem zająć bezcenny czas pozostały do emerytury. Po 3 dniach ma się dosyć ma się go dosyć, błaga o koniec tej męki i jest się skłonnym zgodzić na jakiekolwiek zajęcie. Ale czysto teoretycznie to w sumie, czym tu się martwić? Jak mówi klasyk, jeżeli nie mam na utrzymaniu rodziny, nie grozi mi głód, nie jestem Tutsi, Hutu ani żadne te sprawy, wystarczy,…Continue reading W pogoni za piniądzem

Zima, styczeń, mróz. Od niedawna do mojego standardowego sezonowego zestawu wyjściowego (kurtka z podpinką po kolana, wełniana czapa, szal do okutania, rękawice po pachy) dołączył niezbędnik każdego Krakusa, który nie chce umrzeć charcząc i łapczywie łapiąc powietrze. Troskliwy Mikołaj przyniósł mi w prezencie chustę przeciwsmogową. Od tego momentu każde wyjście z domu poprzedzone jest sprawdzeniem stanu powietrza w 3 aplikacjach, wyjrzeniem przez okno, oceną sytuacji i decyzją, czy dziś się w nią uzbrajam. Operacja jest pracochłonna, bo trzeba ten kawał materiału nałożyć w odpowiedniej kolejności (po czapce, przed szalikiem), przyłożyć do odpowiedniej części twarzy, zawiązać, wyregulować żeby nie cisnęło w nos, a zarazem nie przepuszczało powietrza nie tam gdzie trzeba, no i nie zapomnieć oddychać. Początkowo nieumiejętnie się nią…Continue reading Najmilsza rzecz pod słońcem